Mijn kattediertje

Wat kijkt ze hier boos, mijn Wisky. Maar dat is ze niet, het is een katje wat 's avonds lekker op schoot komt liggen. Wat snel op jouw plekje gaat liggen als je op staat. Als je maar even naar voren buigt om wat te drinken van tafel te pakken, ligt ze al achter je rug. Ze is echt een buitenkat, dat wel. De nodige muizen legt ze voor de deur. Elke morgen in de zomer is het weer prijs. Ja, deze oude dame is de muizen nog te vlug af. Zelfs een konijn moest er een keer aan geloven, maar dat is zo'n 15 jaar geleden.
Ze is bij mij in huis geboren. Haar moeder, Darby, is al een tijd geleden overleden. Zij was een lapjespoes. Haar lever heeft het op een gegeven moment begeven en ik heb haar toen in kunnen laten slapen.
Darby moest bevallen en zocht een plekje. Dat was de wasmand. Eigenlijk was ik daar niet zo blij mee, dat gekledder allemaal. Maar ja, een poes is een poes en een lapjespoes al helemáál ;o) De doos die ik klaar had gemaakt voor haar was natuurlijk niet goed genoeg. Nee, ze moest en ze zou in de wasmand. Nou ja, toe dan maar. Het was rond koninginnedag, nu zo'n 20 jaar geleden. Toen ik op mijn werk aan kwam, vertelde ik mijn collega's dat mijn poes aan het bevallen was. Tussen de middag hebben ze me gesmeekt of ik astjeblieft niet naar huis wilde gaan. Ze werden helemaal gek van mij, haha! Ik was zo zenuwachtig en ik kon nergens anders meer aan denken dan aan Darby. Dus ik ging naar huis. Ik stak de sleutel in de deur en deed zachtjes de deur open. Mieuw mieuw... heel zacht gepiep kwam er uit de keuken. En een zoetige geur. Ik vergeet het nooit meer. Ontroerd ging ik naar de moeder toe. Ik was benieuwd of ik haar kittens aan mocht raken. Darby liep zenuwachtig heen en weer en probeerde steeds maar 1 kitten aan mij te geven maar dat lukte haar niet. Voorzichtig probeerde ik het kitten te pakken maar het ging inderdaad niet. Ze zat vast. Aan haar broertje. Een rood katertje. Met de navelstrengen zaten ze aan elkaar vast gedraaid. De pootjes zaten vast, daar zat de navelstreng om heen gewikkeld. Mijn hemel, wat moest ik zo snel?! De pootjes waren al aardig opgezwollen, ze waren helemaal afgekneld. Snel heb ik de dierenarts gebeld en de assistente vroeg of ik het aandurfde om ze zelf los te knippen. Met een nagelschaartje of een borduurschaartje. Het leek me de beste oplossing, want om nou met moeder en verstrengelde kittens over straat te gaan zag ik niet zo zitten. Met trillende handen probeerde ik de lieve schatjes te bevrijden. Wat was ik bang zeg. Ze waren nog zo klein en zo kwetsbaar. Maar ook zo afhankelijk van mij. Ik vond het van Darby ook zo bijzonder dat ze me dat duidelijk probeerde te maken. Het is gelukt, ik heb niet in de pootjes geknipt, want daar was ik heel bang voor hoor. Maar die pootjes deden het niet goed meer. Tegen de tijd dat ze gingen lopen, ging dat niet goed. Ik besloot dat ik de beide katjes zelf zou houden, die kon ik toch niet weg doen! Kobus en Wisky. Met de pootjes is het helemaal goed gekomen. Langzaam aan trok het weg en ze liepen en renden net zo hard en soepel als hun broertjes en zusjes. Toch heb ik ze allebei gehouden, het waren al helemaal mijn katjes. Een paar jaar later is Kobus aangereden en ik heb hem toen in laten slapen. Buren kwamen me halen om te zeggen dat Kobus door de dierenambulance was opgehaald en naar de dierenarts was gebracht. Toen ik bij de dierenarts aan kwam zag ik Kobus daar liggen. Ik zal de details bij me houden, maar ik snapte werkelijk niet dat ze hem niet direct in lieten slapen. Zijn kansen waren 0,0 en hij leed ontzettend. De arts wilde even wachten of de eigenaren van het beestje nog zouden komen. Nou ja zeg!!! Dat maakt toch op zo'n moment niet meer uit?! Als dierenarts ben je advocaat van het dier en moet je handelen naar wat voor het dier het beste is. Ik bedoel, hij had tóch geen kans om het te overleven... Maar ja, gelukkig heeft Kobus toen snel een spuitje gekregen waardoor hij in kon slapen. Wisky heeft haar maatje wel gezocht, maar niet gevonden natuurlijk. Ze pikte de draad wel weer op en leefde haar leventje lekker door.
Maar, sinds zaterdag zien we haar niet meer. Ze kwam niet thuis voor het eten en dan is er echt iets mis. Ze brak altijd zowat door de tuindeur heen als het etenstijd was. Maar zaterdag niet. Ze was wel eens vaker een nachtje weg hoor, dat doen katjes wel. Maar toen deed ze nog niet zo raar als de laatste tijd. Ze was nu echt aan het dementeren. En ze werd doof. Eerder maakte ik me nooit zorgen als ze eens niet thuis kwam, maar nu wel. Je voelt dan dat het niet goed is. Aan de andere kant had het ons ook weer niet verbaasd als die taaie tante ineens weer voor de deur zou staan. Maar nu niet meer, het is nu maandag en ze is er nog steeds niet. Bij de dierenambulance is ze niet binnen gebracht. Ik heb een bakje voer buiten gezet maar het staat er nog steeds. Nou, als Wisky er nog was geweest dan had het er niet meer zo bij gestaan. We gaan er van uit dat ze een rustig plekje heeft gezocht om stilletjes te sterven. En dat doet pijn, want ik, een mens... ik wil afscheid nemen. Een laatste aai, een knuffel. En dan mocht ze gaan. Ik weet dat ze niet het eeuwige leven heeft en als je een huisdier hebt, weet ik dat je er eens afscheid van moet nemen. En wat is er nou mooier dan op een natuurlijke manier sterven. Ze is oud, maar ze is nooit zwak geweest. Ze is nooit ziek geweest. Ze heeft een prachtig leven gehad. En daar ben ik blij van. Maar ik mis haar enorm. En dat moet slijten. En toch, tegen beter weten in, kijk ik steeds naar buiten, naar haar plekje op het bankje.